Pierwsze skojarzenie z personaliami Eugeniusz Kwiatkowski to na Wybrzeżu - Gdynia, a w południowej Polsce - COP (Centralny Okręg Przemysłowy). O ile ktoś ma jakiekolwiek skojarzenie.
Faktycznie, skojarzenia są prawidłowe. Kwiatkowski, jako minister przemysłu i handlu, a następnie wiecepremier i minister skarbu forsował i przeprowadzał w imieniu rządu wielkie projekty rozwoju infrastruktury i przemysłu. Zawdzęczamy mu budowę portu gdyńskiego i niesamowity rozwój kaszubskiej wioski (mniejszej od sąsiedniej Chyloni). W 1939 (w 13 lat od uzyskania praw miejskich Gdynianależała do dziesiątki największych miast w Polsce i była największym miastem w województwie pomorskim - większym niż Toruń i Bydgoszcz). Przez wiele lat w języku obiegowym funkcjonowało "gdyńskie tempo" - podobnie jak "japońska technologia" stanowiło synonim doskonałości w działaniu. Budowa portu była skojarzona z budową magistrali węglowej Śląsk-Gdynia (po co port i handel morski bez infrastruktury lądowej?).
Centralny Okręg Przemysłowy z kolei był przedsięwzięciem rozproszonym między bardzo wiele miast i wiosek. Symboliczny charakter miała Stalowa Wola, ale na skutek polityki gospodarczej powstały wówczas - niekiedy w szczerym polu - setki nowych fabryk. I infrastruktura: drogi, gazociągi, elektrownie, osiedla. W 1938 Kwiatkowski ogłosił 15-letni plan rozwojowy dla polskiej gospodarki.
Wizja gospodarcza Kwiatkowskiego oparta była na obawie przed skutkami położenia "na szlaku" - między Rosją a Niemcami. Gdynia, magistrala północ-południe, COP - to były przedsięwzięcia zmieniające kierunek polskiej polityki. Co było szczególnie uzasadnione wojną celną z Niemcami, nieprzyjaznymi relacjami z WMG, praktycznie martwą wymianą gospodarczą z Sowietami. A potem jeszcze doszedł Hitler. W efekcie Kwiatkowski (jako minister odpowiedzialny za finanse) lokował polskie aktywa w Szwecji i Kanadzie (we Francji i Wlk.Brytanii oczywiście też), a sam był członkiem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Czechosłowackiej.
Jako polityk Kwiatkowski był kompletnie apartyjny, z Piłsudskim się nie lubił (choć ministrem został tuż po przewrocie majowym), z "pułkownikami" też mu nie było po drodze. Ale zawsze był w dobrych relacjach ze swoim szefem i patronem - Ignacym Mościckim, a także z Prymasem Hlondem.
Był członkiem dziesięciu gabinetów u pięciu premierów. A gdy ufundowano mu przerwę w pracy rządowej (1930-1935), został dyrektorem naczelnym zakładów azotowych w Tarnowie (Mościcach). Dał świetny pokaz zarządzania kryzysowego, restrukturyzując firmę i skutecznie wyprowadzając ją na światowy rynek. Jako dyrektor sprawdzał się też wcześniej: jako zarządzający gazownią lubelską w czasie I wojny, jako dyrektor techniczny w Azotach w Chorzowie (tam doprowadził do wznowienia - na wielką skalę - produkcji w poniemieckiej fabryce ogołoconej z kadry i dokumentacji technicznej). Żeby uruchomić chorzowskie Azoty, porzucił posadę docenta gazownictwa na Politechnice Warszawskiej.
W 1939 internowano go w Rumunii. Krytykowany przez "londyńczyków", niezby lubiany przez lewicę, dostał w 1945 propozycję pracy na stanowisku pełnomocnika rządu ds. odbudowy Wybrzeża. W 1947 lub 48 z "wilczym biletem" wyjechał do Krakowa. Nigdy nie wrócił do polityki - wykładał na uczelniach, pisał, był konsultantem technicznym.
Na Pomorzu pamiętają go do tej pory jako budowniczego, już nie tylko Gdyni, ale też Szczecina i Gdańska. Mało kto wie, że opinii Kwiatkowskiego zasięgał przy projektowaniu Portu Północnego Edward Gierek. W 1974 żegnali go na Cmentarzu Rakowickim kard. Macharski i Wojtyła.
Wkrótce napiszę o Kwiatkowskim więcej, ale już teraz chciałem postawić pytanie:
Czy na współczesnych, politycznych salonach interesuje kogoś taka postać, jak Eugeniusz Kwiatkowski?
